Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Γιορτές mou


Μικρή παραδοχή: όντως χάθηκα (χάθηκα τόσο πολύ που δεν με υπακούει ούτε το ίδιο μου το πληκτρολόγιο, σε μια γραμμή έχω γράψει εφτά λέξεις λάθος). Ελπίζω με ένα παραδοσιακό, σχεδόν υποχρεωτικό ποστ περιγραφής φετινών γιορτών να εξιλεωθώ κάπως. Λίγο αργά βέβαια, αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε μπει στην σαρακοστή, αντικειμενικά θα μπορούσα και χειρότερα..

Μάικ ο γιατρουδάκης, θα σε ψηλαφίσω
Κάθε χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στα πάτρια εδάφη συνοδεύεται από το καθιερωμένο ιατρικό τσεκ-άπ τα πάντα όλα. Είναι ο μόνος τρόπος να πας στους γιατρούς, μετά στο διαγνωστικό κέντρο, μετά πάλι στους γιατρούς, μετά πάλι στο διαγνωστικό κέντρο και τέλος στο ταμείο ασφάλισης και όλα αυτά σε ένα πρωί και με τα πόδια. Συνήθως περιλαμβάνει οδοντίατρο και αίματος και στο ανακοινώνουν το αμέσως προηγούμενο βράδυ την ώρα που τρως εορταστικά κοψίδια με έμφαση στα λιπάκια. "'Αύριο πρωί θα πας για εξέταση αίματος. Α, δεν στο χα πει; Ε στο λέω τώρα".
Φέτος είχαμε πιο σκληροπυρηνικές καταστάσεις. Το πρώτο βράδυ μαζεύω θάρρος και ανακοινώνω στην μάνα μου ότι πιάνω ένα μικρό εξόγκωμα στο στήθος και θέλω το πρωί να πάμε στον γιατρό. Ακολούθησε δράμα επικών διαστάσεων επιπέδου Τρωάδες με κλάμα, φασαρία, και νυχτιάτικα τηλέφωνα σε γιατρούς, ότι πρέπει δηλαδή για την ψυχολογία ενός ανθρώπου που έχει μια σχετική αγωνία αλλά δεν θέλει να το παρατραβήξει σε πανικό. Και πώς να κοιμηθεί τώρα η έρμη η μάνα και τι μας έλαχε και να τώρα τι γίνεται για να πηγαίνεις στις καφετέριες (η νούμερο ένα αιτία για πάσης φύσεως ιατρικά προβλήματα από τον πονόδοντο μέχρι τους μύκητες των ποδιών είναι "αυτές οι καφετέριες").
Και κάπου εκεί αρχίζει το καθημερινό ζούληγμα.. Στην αρχή έχει πλάκα, ειδικά αν δεν έχεις πρόβλημα με την γύμνια και το άγγιγμα. Πολλές μέρες ψηλάφησης μετά, νιώθεις ότι το στήθος σου είναι ένα ζωντανό αντιστρές μπαλάκι, σου έχει μηδενιστεί και η παραμικρή φαντασίωση για τους γιατρούς, κυκλοφορείς μαζεμένος και δεν θες να σε ακουμπά κανείς.

Ποτοαπαγόρευση
Τελικά είχαμε να κάνουμε με μια μικρή φλεγμονή. Τα χειρότερα τα αποφύγαμε, αλλά όσο να ναι δεν μπορείς να κάτσεις και με τα χέρια σταυρωμένα. Η φλεγμονή έπρεπε να καταπολεμηθεί. Πώς; Με ένα κάρο φάρμακα για δώδεκα μέρες..Από αυτά τα καταραμένα που δεν κάνει να πιεις παράλληλα. Τι γιατροί, και φλεγμονές και αηδίες...Αυτό ήταν το μεγάλο δράμα. Η επιστροφή στην πατρίδα για γιορτές αποτελεί ένα είδος ποτοτουρισμού. Αν σκεφτείς ότι γλιτώνεις τα ταξί πήγαινε-έλα, το ποτό κάνει 4 ευρώ και συνυπολογίσεις ότι σαν μονιμάς σε διάφορα μαγαζιά έχεις και τα εξτραδάκια από κεράσματα, είσαι στην ευτυχή θέση να μπορείς να γίνεις λιάρδα με 10 ευρώ στην τσέπη. Και μετά να θυμάσαι για πάντα το βράδυ που η Ε. έκανε την κλώσσα, η Ρ. έτρωγε σαβούρες στο ίσιωμα και εσύ μούντζωνες περαστικούς.
Μετά από αυτές τις ντελιριακές καταστάσεις πρέπει ξαφνικά να γίνεις ο ξενέρωτος με τον χυμό που πάει τους άλλους στα σπίτια τους και δεν βρίσκει τίποτε το αστείο στα όσα λέγονται από τις 2 και μετά. Την πρώτη μέρα παλεύεται. Την δεύτερη συνειδητοποιείς πόσο λίγες είναι οι επιλογές σου και πόσο πολύ απέχει το "θα πιω μόνο ένα ποτηράκι κρασί" από το "δεν κάνει να πιω καθόλου". Η κόκα κόλα για μένα τουλάχιστον είναι μια αηδία. Ο χυμός κατεβαίνει σε ένα τέταρτο. Και τα ανθρακούχα νερά σουρωτές, περιέ κλπ αν τα πίνεις κάθε μέρα σε συνδυασμό με φάρμακα είναι ο πιο γρήγορος και σίγουρος τρόπος να πάθεις έλκος στομάχου. Κάτι που δεν συγκρίνεται βέβαια με την ψυχική οδύνη του να έρχονται γύρα τα σφηνάκια και το δικό σου να είναι αμίτα νέκταρ πορτοκάλι..

Οξύμωρα κάλαντα
Αγαπητά δεκαεξάχρονα της γειτονιάς ξέρω πόσο πολύ θέλετε να πάρετε play station και να φτιάξετε τα μηχανάκια σας, αλλά ίσως ήρθε καιρός να αποσυρθείτε. Το ότι πήρατε τριγωνάκια και ξυριστήκατε κόντρα δεν σας κάνει να φαίνεστε λιγότερο γομάρια. Τα κάλαντά σας ακούγονται σαν free style ραπάρισμα του Εισβολέα και ξέρω ότι το πρωί κατά 99,9% βαρέσατε μαλακία. Μην μας πουλάτε τώρα αθώο χριστουγεννιάτικο πνεύμα.
Αγαπητέ μετανάστη από το Αφγανιστάν εσύ τώρα που ούτε ελληνικά μιλάς, ούτε καν χριστιανός είσαι με αφήνεις απλά άφωνη με τα κάλαντά σου, είσαι η προσωποποίηση του σουρεαλισμού.

Λολίτος
Δυο χρόνια τώρα πλανάται το βασανιστικό δίλημμα : to pipini, or not to pipini;; Απεταξάμην τον εικοσάχρονο σατανά που φέτος έβαλε όλες τις βασανιστικές του μεθόδους να δουλεύουν στο full. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω...

Γλυκιά τηλε-μιζέρια
Από τη μια είναι τα εορταστικά προγράμματα. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την εμμονή όλων των καναλιών, ειδικά των κρατικών, να ανασύρουν χριστουγεννιάτικα ότι διαθέτουν σε αφιέρωμα στο χασισορεμπέτικο με ολίγον από κουλτουριάρικη εσάνς. Ανεξήγητη παραμένει και η εμμονή των γονιών μου να θέλουν να βλέπουν κάθε χρόνο κάτι τύπους με καπέλο καβουράκι, μουστάκι κατσαρίδα και μπαγλαμά και τις αποδίπλα που βαράνε ένα ντέφι στα μπούτια τους. Τι το εορταστικό έχει να κόβεις την γαλοπούλα ακούγοντας όταν καπνίζει ο Λουλάς και εφτά νομά σ'ένα δομά μέχρι Σοφία Βέμπο; Ναι ρε γαμώτο, είναι και μεγάλη αυτή η μαλακία, πιάνει όλες τις εποχές από όταν ανακαλύφθηκε το γραμμόφωνο. Και κλείνει εμετικά, με όλους τους συμμετέχοντες να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι με απερίγραπτη χαρά τον καραγκιόζη του Σαββόπουλου..Πάντα!!
Στην κορυφή της εορταστικής τηλεμιζέριας τοποθετώ τα ΨΕΥΤΙΚΑ γράμματα των παιδιών στον Αη Βασίλη που διαβάσανε και φέτος στις ειδήσεις. Πάλι ακούσαμε δεκάδες μπαρούφες όπως το γράμμα του μικρού οκτάχρονου Γιωργάκη για το ΔΝΤ και την κρίση με εμπεριστατωμένη ανάλυση οικονομολόγου και ορολογία δόκτορα πανεπιστημίου. Ναι, ο μικρός Γιωργάκης είναι ο νέος Τζον Κέυνς. Ο μικρός Γιαννάκης κάνει κι αυτός την δική του οικονομική ανάλυση αλλά από ότι φαίνεται πρόσκειται θεωρητικά στην μαρξιστική σχολή ζητώντας από τον άγιο την αύξηση του κατώτερου μισθού και των επιδομάτων, και όχι ας πούμε το σπίτι του actionman. Η μικρή Μαρία δεν ζητάει τίποτα από τον άγιο Βασίλη, αλλά προτιμά να γράψει ένα μικρό δοκίμιο, λίγες σκόρπιες δικές της σκέψεις: "Αγιε Βασίλη συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχεις. Δεν ξέρω αν είσαι αληθινός, αλλά πάντα μου δίνεις δύναμη στα δύσκολα. Αγαπημένε άγιε θέλω να ξέρεις ότι η σκέψη σου με ξεκουράζει...". Η σκέψη σου με ξεκουράζει;;; Θεέ μου, αυτό το παιδάκι από το λόλα να ένα μήλο έχει μεταπηδήσει στα υψηλά ποιητικά νοήματα. Τι στο καλό, Έντγκαρ Άλαν Πόε τους κάνουνε στην τρίτη δημοτικού;
Σοβαρά τώρα, τα παιδάκια δεν λειτουργούν έτσι. Το πιτσιρίκι δεν μασάει από ΔΝΤ, επιδόματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Γιατί απλά είναι παιδάκι. Σε όσο δύσκολη οικονομική κατάσταση και να βρίσκεται η οικογένεια, θα ζητήσει πρώτα το παιχνίδι του. Και μετά, ίσως και να ζητήσει να είναι όλοι καλά ή να λυθεί κάτι στο σπίτι του. Και τότε πώς προκύψανε τα γράμματα των αποπάνω μικρών φωστήρων; Με την απλή μέθοδο που λέγετε "γονιός παρεμβατική ψωνάρα". Ζητάει η μικρή Μαρία από τον άγιο το μωρουλίνι-κατρουλίνι και δίνει το γράμμα στην μαμά της να το στείλει. Η μαμά φρίττει, γιατί στα ΕΛΤΑ δουλεύει η συννυφάδα της και το γράμμα σε καμία περίπτωση δεν αποδίδει σωστά την οξυδέρκεια του μικρού της βλασταριού. Οπότε παίρνει το γράμμα και το "χτενίζει" λίγο. Πολύ λίγο...
Είχα γράψει και εγώ μικρή ένα κάπως ανησυχητικό γράμμα, όπου ζητούσα ένα μεγάλο σπίτι poly pocket και να πεθάνει ο Κίτσος η καρδερίνα για να αναστηθεί ο παππούς. Κάτι σαν τα group του facebook "δώσε μας πίσω των Kurt Cobain και πάρε την Lady Gaga". Τελικά ήμουν από μικρή πολύ μπροστά. Και την καρδερίνα την ανεβάσανε κάπου πολύ ψηλά...

Freestyler
"Λοιπόν, όταν μπουν σε ρεμίξ freestyler, coco jumbo και εκείνη η μαλακία το un dos tres μπλα μπλα Maria ίσως θα ήταν καλύτερα να κάνουμε τις αδιάφορες". Αυτό ειπώθηκε ένα ρημάδι βράδυ όταν συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά ότι οι εικοσάρες είναι πιο ψηλές, πιο καλοντυμένες και μας φάγανε όλα τα ντόπια φλερτ τόσων διακοπών. Ο σοφός μπάρμαν αποφάνθηκε: "Εεε...εσείς τώρα μόνο για σοβαρά!!". Αϊ στο διάολο σοφέ μπάρμαν!!!!

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ζηλεύω ζηλεύω εσένα που αγαπάω και λατρεύω

Ζηλεύω αυτούς που δεν φάγανε κάστανα απόψε. Για την ακρίβεια αυτούς που δεν φάγανε μια πιατάρα μισοβρασμένα κάστανα βραδιάτικα και αυτή την στιγμή κοιμούνται με το στομάχι τους στη θέση του.

Ζηλεύω αυτούς που δεν σκέφτονται μαλακίες πριν κοιμηθούν. Η σκέψη ξεκίνησε από το απλό και αθώο "ζηλεύω αυτούς που δεν φάγανε κάστανα σήμερα", το οποίο θεωρητικά δεν μπορεί να σου κάνει μεγάλη ζημιά και κοιμάσαι ήσυχος. Στη συνέχεια έγινε ολόκληρο concept με θέμα "τι ζήλεψα σήμερα και γιατί είναι η πιο κατάλληλη ώρα να το σκεφτώ". Μετά με ξαναέπιασε η κοιλιά μου και αφέθηκα τελείως.

Κάπου ανάμεσα στο κρεββάτι του κοιλο-πόνου και των επισκέψεων στο μπάνιο σκέφτηκα ότι ένα ελαφρύ ανάγνωσμα τουαλέτας ίσως βοηθούσε. Το μόνο πράγμα που δεν θα μου έδινε κι άλλη τροφή για σκέψη ήταν η λίστα των συνεργατών. Και έρχομαι φάτσα φόρα με το όνομα κοπέλας που πέρασα ατελείωτες νύχτες σκεπτόμενη αν την έπεφτε στην πρώην μου και τούμπαλιν, πώς το τρίβανε παρέα το πιπέρι, γιατί περνούσανε μαζί πιο πολλές ώρες από όσες περάσαμε εμείς σε ένα χρόνο, αν θα έπρεπε και εγώ να γράφω πιο σέξυ και τέλος πόσο πιάνουν δύο σκαλπ σε συλλέκτες για να έβγαζα και κάνα φράγκο από αυτή την ιστορία. Ζηλεύω τους ηλίθιους, εεεεεε....καλοπροαίρετους εννοώ, ανθρώπους.

Ζηλεύω αυτούς που πήρανε πτυχίο στην ώρα τους και όχι κάνα χρόνο μετά.

Ζηλεύω αυτούς που κάνανε μεταπτυχιακό αμέσως μετά το πτυχίο χωρίς να περάσουν άλλο ένα χρόνο κάνοντας λίγο τίποτα με μπόλικο καθόλου.

Ζηλεύω αυτούς που έχουν την ικανότητα/ιδιότητα του πανεπιστημιακού γλύφτη. Ζηλεύω τους γλύφτες γενικότερα, γιατί η μεγάλη τους τέχνη είναι να εστιάζουν πρακτικά και να γλύφουν κάτι ουσιαστικά χρήσιμο...

Ζήλεψα μέχρι και τον ιντερνετικό μου έρωτα σήμερα. Δεν πάμε καλά.......

Ζηλεύω την κοπελίτσα που φόραγε παντελόνι pepe jeans, ρολόι gucci, μπότες burberry και τσάντα pinko όλα μαζί, και όχι το καθένα αγορασμένο σε διαφορετική πενταετία λόγω κόστους.

Ζηλεύω τις γυναίκες που όταν βάζουν κιλά τα παίρνουν όλα στην περιφέρεια με εφέ αμφορέα. Οι φράσεις "πω πω κωράλα" και "πω πω μπουτάρες" υφίστανται και καλά κρατούν. Κανείς όμως δεν έχει αναφωνήσει "πω πω κοιλίτσα, πω πω μπρατσάκια". Και αν κάποιος θέλει να αναφωνήσει τα δεύτερα, τον καλώ να αποκαλυφθεί για να μπορούμε και εμείς οι υπόλοιπες να πάρουμε άφοβα κάνα κιλό χωρίς να νοιώθουμε ότι γίναμε σαν νταβραντισμένα αγοράκια. Επιπλέον, το να κρύψεις τα δυο κιλά που έβαλες στον κώλο είναι εύκολο, τονίζεις τη μέση. Το να κρύψεις τα δυο κιλά που όταν έρχονται κάθονται παντού, λύνεται μόνο με αποκριάτικη στολή ντόμινο.

Ζηλεύω αυτούς που γράφουν στο μπλογκ τους σταθερά και δεν χρειάζεται ανά δίμηνο (οπότε και θυμούνται να γράψουν) να ζητήσουν συγνώμη γιατί χαθήκανε...

ΔΕΝ ΖΗΛΕΥΩ τους γείτονες για ότι ακούγανε διαπασών κατά την διάρκεια συγγραφής του εν λόγω προσωπικού μου shitlist: