Αναζητώντας την αλήθεια - chicken nuggets

Η αναζήτηση της αλήθειας στην οποία είναι αφιερωμένη κάθε μου πνοή, με οδήγησε σε παλιές βιβλιοθήκες, μουσεία, σκονισμένα χειρόγραφα, παζάρια με δύστροπους εμπόρους της ανατολής και εκατομμύρια κινδύνους. Έχω αποδεχτεί όμως τον μυστήριο τρόπο ζωής μου. Η τελευταία μου αποστολή ήταν η ανακάλυψη της αλήθειας γύρω από την προέλευση των chicken nuggets.

Πατέρας των chicken nuggets ήταν ο Νιγέτιος (ή Νιγκέτιος κατά την διάλεκτο της εποχής). Ο Νιγέτιος γεννήθηκε το 27 μ.Χ. κατά την διάρκεια της βασιλείας του Γάιου Καλιγούλα σε μια φτωχική επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ένα χωριό κοντά στη σημερινή Νάπολη. Ήταν γιος του Τάκιτου, του λεγόμενου και Κοτοπουλά και της Ιουστίνης. Η Ιουστίνη είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο με τον Μαξέντιο, έναν εκατόνταρχο, άλλα πέντε παιδιά. Τα μεγαλύτερα αδέρφια του Νιγέτιου είχαν κληρονομήσει την σκληρότητα του πατέρα τους. Πουλάγανε προστασία στα καπηλειά και κάνανε κόντρες με κωλοφτιαγμένα κάρα.

Ο Νιγέτιος μεγάλωνε ήσυχα μέχρι τον θάνατο του πατέρα του Τάκιτου. Ο Τάκιτος είχε μονάδα εκτροφής κοτόπουλων, η οποία πέρασε στα χέρια της Ιουστίνης και των παιδιών της από τον πρώτο γάμο. Οι γιοί του Μαξέντιου συνεχίζανε τις καγκουριές και φέρονταν απάνθρωπα στον ορφανό Νιγέτιο. Τον διώξανε από την αγροικία και τον εγκαταστήσανε σε μια καλύβα στα χωράφια, όπου τον ξυλοφορτώνανε καθημερινά. Τον αφήνανε μέρες νηστικό και για να τον βασανίσουνε κάνανε ολόκληρα τσιμπούσια με ψητά κοτόπουλα μπροστά από την καλύβα του. Τα υπαίθρια αυτά γεύματα ονομάζονταν "βάρβεκα". Από τα βάρβεκα προήλθε αργότερα ο αγγλικός όρος barbecue, καθώς και η ονομασία της Βαρβάκειου Αγοράς, δηλαδή κρεαταγορά.

Όταν τελείωναν τα βάρβεκα, οι γιοί του Μαξέντιου πέταγαν στον Νιγέτιο τις φτερούγες από τα ψητά κοτόπουλα. Ο ρωμαίοι δεν είχαν καμία εκτίμηση για τις φτερούγες. Μάλιστα το να βάλεις κάποιον να φάει την φτερούγα ήταν εξαιρετικά υποτιμητικό. Σήμαινε "είσαι τελείως για τον πούτσο και σε έχω γραμμένο". Έτσι διασκέδαζαν εις βάρος του Νιγέτιου, ο οποίος λιμοκτονούσε και τις έτρωγε μετά χαράς.

Όταν έγινε 18, τα αδέρφια του φοβήθηκαν ότι θα ζητούσε πίσω την περιουσία του πατέρα του. Αποφάσισαν έτσι να τον πουλήσουν σκλάβο για να γλιτώσουν μια και καλή. Ο Νιγέτιος από το πολύ κοτόπουλο είχε βγάλει τεράστια βυζιά και έγινε ανάρπαστος στο σκλαβοπάζαρο. Κατέληξε στο παλάτι του Πόπλιου, ηγεμόνα των Συρρακουσών. Έξυπνος καθώς ήταν, έγινε σύντομα αρχιαεριστής του Πόπλιου, έδινε δηλαδή οδηγίες σε αυτούς που κάνανε αέρα στον ηγεμόνα. Απέκτησε πλούτη και δόξα. Αλλά άμα μάθεις γύφτουλας μια ζωή γύφτουλας θα μείνεις.. Έτσι ο Νιγέτιος ποτέ δεν έπαψε να τρώει αποκλειστικά φτερούγες κοτόπουλου. Αυτή η συνήθεια έκανε εντύπωση στους κοσμικούς κύκλους. Τα νέα φτάσανε μέχρι τα αυτιά του Καίσαρα που κάλεσε τον Νιγέτιο σε ακρόαση. Εντυπωσιασμένος από τους υπερφυσικούς του μαστούς τον έκανε "καλύτερό του φίλο". Ανώνυμοι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν πως ο Νιγέτιος σε μια στιγμή οικειότητας μπούκωσε τον καίσαρα με μια φτερούγα κοτόπουλο. Ο καίσαρας εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που οι φτερούγες κοτόπουλου έγιναν το τοπ φαί στη Ρώμη.

Τα χρόνια πέρασαν και η μόδα άλλαξε. Η συνταγή του Νιγέτιου ξεχάστηκε. Επανήλθε στα μεσσαιωνικά χρόνια, εν έτη 1140 επί βασιλείας του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα. Ο οίκος των Χόχενσταουφεν δεν είχε την αίγλη που θα ήθελε. Η μητέρα του Φρειδερίκου, δούκισσα της Βαυαρίας βαρέθηκε να την αποκαλούν νεόπλουτη χωριάτισσα και αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με την διακόσμηση για να δείξει ότι έχει γούστο και επίπεδο. Σε μια έκρηξη μεσσαιωνικού extreme makeover gothic palace edition βρήκε στα θεμέλια της εξοχικής της κατοικίας ένα παλιό μπαούλο. Αυτό είχε μέσα το ημερολόγιο του Νιγέτιου και κάποια προσωπικά του είδη. Φαίνεται πως ο επιφανής ρωμαίος είχε εξοριστεί βόρεια εξαιτίας ενός σκάνδαλου με διοξίνες στα κοτόπουλα. Η δούκισσα άλλο που δεν ήθελε. Για να δείξει τη σύνδεσή της με την παλιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία και να αποτινάξει τη φήμη του βλαχαδερού από τις Άλπεις διοργάνωνε σικ θεματικά ρωμαϊκά πάρτυ και οι φτερούγες στις ασημένιες πιατέλες πήγαιναν σύννεφο. Οι Χοχενστάουφεν μετά την εικοστή μπύρα ξεχνιόντουσαν και αρχίζανε τις καφρίλες. Γκραβούρες της εποχής που απεικονίζουν αυτά τα πάρτυ τους δείχνουν να τρώνε τις φτερούγες μέσα από κουβάδες. Ήταν βεβαίως ο προπομπός του γνωστού chicken bucket.

Η συνταγή μέσα στα χρόνια έγινε συνώνυμο κύρους. Έτσι, καθώς η ισχύς μετατοπίζονταν από το ένα έθνος στο άλλο, φτάσαμε στην Αγγλία, στα χρόνια της βασιλείας του Ερρίκου Ε', όπου μετά από μια αλλοίωση του ονόματος του Νιγέτιου, πήρε και το τελικό της όνομα: chicken nuggets. Η έναρξη των εμπορικών συναλλαγών με τις Ινδίες της προσέθεσε μπαχαρικά και κατά την εγκατάσταση των πρώτων άγγλων αποίκων στην Αμερική πήρε την τελική της μορφή.

Αξίζει να θυμόμαστε για πάντα την ιστορία του ορφανού Νιγέτιου. Πολλοί αφανείς ήρωες στους οποίους χρωστάμε πολλά ξεχνιούνται. Εγώ είμαι εδώ για να επαναφέρω στη μνήμη των ανθρώπων όλους αυτούς των οποίων τα ίχνη σβήστηκαν από από τον άνεμο της ιστορίας. Επίσης είμαι εδώ για να βγάζω φανταστικές μαλακίες από το καφάλι μου όταν βαριέμαι αφόρητα.

Νηστικέ μου έρωτα : το χρονικό ενός σώματος

Έως Β Λυκείου:

Η πασχαλίτσα είναι ένα υπερκινητικό κορίτσι που πάει για τρέξιμο και σκάβει με τις ώρες της ντοματιές στο κτήμα του πατέρα της. Διαθέτει κορμί killer, πράγμα σπάνιο εκείνη την εποχή που τα κοριτσάκια δεν κάνανε δίαιτα, δεν πηγαίνανε γυμναστήριο και δεν βάζανε κρέμα κατά της κυτταρίτιδας από τα δώδεκα. Λόγω της πλήρους ανάπτυξης σε συνδυασμό με την σωματική killer-ιά αποκτά το προσωνύμιο Baywatch και προκαλεί με την παρουσία της άφθονες εφηβικές εκσπερματώσεις εντός και εκτός τάξης.

Γ Λυκείου:

Η πασχαλίτσα διαβάζει και τρώει. Τελεία. Το καθημερινό πρόγραμμα αποτελείται από διάβασμα-διπλό τοστ στο κυλικείο-διάβασμα-διπλή μερίδα φαί το μεσημέρι-διάβασμα-απογευματινό γλυκό μαμάς-διάβασμα-βραδινό ότι περίσεψε από το μεσημέρι-διάβασμα-αγχολυτική σοκολάτα μετά το φροντιστήριο-διάβασμα-τοστ μεταμεσονύκτιας λιγούρας-διάβασμα-εννοείται γάλα-ύπνος.
Αυτή η διαδικασία φαίνεται μια ομαλή μετάβαση. Ένιωθα ότι είχα πάρει 2-3 κιλάκια, σιγά το πράγμα..Ίσως γιατί η διαδρομή από το γραφείο ως την τουαλέτα δεν απαιτούσε από μόνη της ιδιαίτερη προσπάθεια για να αντιληφθώ το μέγεθος της καταστροφής. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με το τέλος των πανελληνίων, όταν έβγαλα επιτέλους από πάνω μου τις 3-4 φαρδιές φόρμες με τις οποίες πέρασα όλη τη χρονιά. Η φόρμα συγχωρεί. Παίρνεις δέκα κιλά και από ευγένεια και διακριτικότητα δεν σε αφήνει να το καταλάβεις. Όλα τα υπόλοιπα κοντά, κολλητά, ξώπλατα, ξέκωλα, λύκρα (μα τι γούστο τότε!!) ρούχα τις προηγούμενης χρονιάς δεν μου το συγχωρήσανε ποτέ και μεταναστεύσανε στην ντουλάπα της αδερφής μου.

Πρώτο και Δεύτερο έτος:

Υπερκατανάλωση αλκοολ: +2 κιλά
Γνωριμία νέου γκόμενου: -5 κιλά
Εξεταστική: +3 κιλά

Το παραπάνω μοτίβο επαναλαμβάνεται με ακρίβεια ανά εξάμηνο αφήνωντας ένα μικρό περιθώριο απώλειας 1-2 κιλών το χρόνο (μόνο στην περίπτωση αύξησης του χρόνου ζωής γκομενοιστορίας).

Τρίτο έτος:

Εκεί έγινε το μεγάλο μπαμ. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο. Απλά μια μέρα περπάτησα στο άσχετο κάνα τρίωρο. Και την επόμενη. Και την μεθεπόμενη. Μετά από κάνα μήνα γράφτηκα γυμναστήριο. Γυμναζόμουν μέχρι τελευταίας πνοής. Έκοψα το ποτό. Άρχισα τα γιαουρτάκια, τα δημητριακά και τα σκέτα λεμόνια. Γιόρτασα τα γενέθλιά μου με σούπερ πρόγραμμα πιλέτες, αερόμπικ και τάε μπο στο καπάκι. Το βράδυ πέρασαν κάτι φίλοι μου από το σπίτι γιατί νομίζανε ότι θα έκανα μόνη μου γενέθλια. Δεν ήμουν καθόλου μόνη. Είχα τους σφιχτούς κοιλιακούς μου παρέα. Μου ήρθε να μην τους ανοίξω γιατί φέρανε πατατάκια. Νομίζω δεν τα άγγιξα. Πρέπει να έφαγα κάτι μπισκότα από πίτουρο. The body is back!!

Τέταρτο έτος:

Αφέθηκα πάλι. Όχι τίποτα τρομερό, αλλά μια μικρούλα κάτω βόλτα την πήρα. Πραγματικά, δεν θυμάμαι γιατί..Και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Σοβαρά τώρα, προσπαθώ να θυμηθώ γιατί και δεν μπορώ. Το ανεξήγητο της υπόθεσης είναι ότι είχα γκόμενο. (ίσως αυτό είναι ένα χρήσιμο στοιχείο στην επίλυση του μυστηρίου)

Πέμπτο έτος:

Σωματική κατάσταση σχεδόν άψογη.
Γνωριμία με φαγανό αγόρι.
Σοβαρή σχέση με φαγανό αγόρι.

Και εκεί που στέκεσαι στη κορυφή του κόσμου και λες "Ναιιιιιι!!! Τώρα τα έχω όλα! Κυριαρχώ στο σύμπαν!!! Έχω και το σώμα, και το φοβερό - πλην φαγανό αγόρι!!", έρχεται η σχεσίλα να σου βάλει κιλά. Καλοί και χρυσοί οι άντρες τύπου άρχοντας. Αλλά παχαίνουν..
Ξυπνάτε το πρωί και ο άρχοντας προθυμοποιήτε να πάει στο φούρνο. Δεν θα γυρίσει με δυο κουλούρια, αλλά με μια σακούλα που περιέχει οτιδήποτε μπορεί να φτιαχτεί με ζύμη και κάτι άλλο. Σε καλεί για φαί στο σπίτι του. Αυτό δεν είναι φαί, είναι τσιμπούσι. Θα έρθει σπίτι σου με παγωτά και πιτόγυρα. Για να δείτε ταινία θα έχετε τόσα πατατάκια στοκ, που μπορείτε να ανοίξετε κυλικείο.
Η δική μου άμυνα στο φαί είναι η εξής: δεν το θέλω, αν δεν το βλέπω!! (απόδειξη το άδειο ψυγείο μου). Αν δεν έχω τι να φάω, σκασίλα μου..Θα φάω τα νύχια μου. Αλλά εδώ είναι διπλό το κακό. Όχι μόνο το έβλεπα, αλλά είχα και υποστήριξη. "Πεινάς μωράκι μου;; Όχι;;; Έλα μωρέ φάε, δεν έχεις ανάγκη, είσαι μια κουκλίτσα". Ο άντρας τύπου άρχοντας και με τον Ντέμη Ρούσο να τα έχει, πάλι κουκλίτσα θα τον λέει. Κουκλίτσα κουκλίτσα, αλλά το μικρούλικο κωλαράκι της σερβιτόρας θα το κοιτάξει..Αααα! Όλα κι όλα!!!
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις και το τρελό διάβασμα για το πτυχίο έχεις το αποτέλεσμα: +7 σε ένα χρόνο (ναι, κιλά!!).

Μάρτιος, ένα χρόνο μετά:

Χωρισμός με φαγανό αγόρι.
Δυο βδομάδες ασιτίας ακολουθούμενες από πολλές βδομάδες γαστριμαργικής ασωτίας με παγωτό γεύση "cookies και σιρόπι δάκρυα".
Επιλέον λουζερίλα = επιπλέον κιλά.

Ιούνιος

Απότομη επιφοίτηση - Σοκ - Αναγέννηση.
Απολύτως αηδιασμένη από το ψυχολογικό χάλι μου αποφασίζω να ανέβω. Πάω να ψωνίσω ανεβαστικό ρουχάκι για ανεβαστικές καταστασούλες (βλέπε άντρας εν όψει). Βρίσκω φόρεμα και το εξετάζω προσεκτικά μέχρι που με πλησιάζει η πωλήτρια.
-Αυτό που κοιτάτε έχει λαστιχάκι στη μέση. Θα σας κάνει και τους επόμενους μήνες.
-Ε; Τι;; Ποιούς μήνες.........;;;
-Την καλύτερη επιλογή έκανες. Ξέρεις σε πόσες εγγύους το έχω δώσει αυτό; Το φοράς μέχρι έβδομο μήνα άνετα..
Σοκ. Θέλω να πιάσω την πωλήτρια, να την κολήσω στον τοίχο και να αρχίσω να φωνάζω "ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ!!! ΚΟΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΣΟΥ!!! ΕΙΜΑΙ ΠΕΝΤΕ ΚΙΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΨΟΣ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΥΡΩΝ ΜΟΥ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ!!!!" Δεν τολμώ να ξεστομίσω τίποτα. Γύρω μου διάφορες κυρίες μου χαμογελάνε γλυκά και χαίρονται για την ευτυχία μου. Γίνομαι καπνός τόσο γρήγορα που βγήκα από το μαγαζί με δυο δρασκελιές. Μπορεί να το κάνει αυτό μια έγγυος;;; Ε;;; Μπορεί;;
Εδώ βέβαια πρέπει να δώσω μια μικρή διακιολογία στην πωλήτρια. Έσκασα μύτη με φαρδύ φόρεμα, γιατί τα άλλα ήταν στο πληντύριο, τελείως άβαφη, με τη ρίζα να έχει φτάσει ως το φρύδι και σχετικά χλωμή. Το πρωί δεν είχα προλάβει να πάω τουαλέτα, άρα αν προσθέσεις το φούσκωμα και το ότι τα πόδια μου είναι αδύνατα, μπορείς να σκεφτείς ότι ήμουν στον τρίτο μήνα με λίγη κοιλίτσα να προεξέχει.

Αποτέλεσμα: εκείνη τη μέρα πήρα τη μεγάλη απόφαση.

Σήμερα:

Όπως λέει και το πλοκάμι του καρχαρία "ο δρόμος του νίντζα είναι γεμάτος δυσκολίες και γιαούρτι". Οι δυσκολίες είναι ότι ξαναξεκίνησα να περπατάω 10 χιλιόμετρα τη μέρα. Το γιαούρτι είναι το βραδυνό μου.
Αποτέλεσμα: - 6 κιλά και συνεχίζει.
Απόρροια αποτελέσματος: δεν έχω πια ρούχα..

Το προσωπικό μου freak show

Εντάξει, πρωτού ξεκινήσω να γράφω πρέπει να επισημάνω ότι εγώ δεν κάνω τίποτα από τα παρακάτω. Είμαι πολύ σέξυ για κάτι τέτοιο. Κατά βάση έχω ένα άλλο sexy-fashion-glamour blog όπου απλά είμαι γαμάτη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρχισα εξαρχής αυτή την γελοιότητα. Ίσως στα 24 αποφάσισα να ανακαλύψω τα όποια ψεγάδια μου. Να βρω μια πιο γήινη πλευρά μου πιο συνηθισμένη, πιο μπανάλ, πασέ, δεύτερη και.....

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ ΑΛΛΟ! ΝΑΙ, ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΙΕΣ ΜΟΥ...

1. Υπερ-Προστασία ατόμων μεγάλης ηλικίας

Παίζει να παίρνω και μια "την ευχή του θεού να χεις" κάθε μέρα. (παρεπιπτόντως δεν ξέρω τι διάολο τέρας ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου και αυτές οι ευχές ακόμα να πιάσουν..). Σήμερα κουβάλησα το ψώνια μιας γιαγιάς από το σούπερ μάρκετ. Νομίζω προχθές και άλλης μιας. Την προηγούμενη βδομάδα πέρασα μια απέναντι στο δρόμο. Αντιμετωπίζω το παράλογο σύμπαν της γειτόνισσας με αλτσχάιμερ (κοινώς της κάνω παρέα στο παγκάκι που κάθεται και κοιτάζει το κενό). Στο χωριό κουβαλάω μπουκάλες υγραερίου σε αυτούς που τα εγγόνια τους κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι. Κουρεύω - ξυρίζω τον παππού. Τινάζω τις βελέντζες της γιαγιάς (τίναγμα βαριάς βελέντζας = αύξηση μυικής μάζας κατά 10% και βάλε).
Γενικά δεν υπάρχει περίπτωση να μου ζητήσει κάτι άτομο άνω των 70 και να μην το κάνω. Συχνά προσφέρομαι μαλακωδώς και μετά χαράς για χίλια δυο χαμαλίκια. Δεν ξέρω τι ψυχολογικά παίζουν με αυτή τη φάση. Μικρή είχα μάθει το βιβλιαράκι με την κοκκινοσκουφίτσα απέξω. Ύποπτο...

2. Κάτι κακό θα γίνει

Είναι βράδυ (πάντα βράδυ αυτό!) . Ξαπλώνω να κοιμηθώ. Και σε ανύποπτο χρόνο έρχεται το "κάτι κακό θα γίνει" να μου χαλάσει τον ύπνο. Προσπαθώ να καταπολεμήσω τη σκέψη. Εντάξει, σαν τι κακό μπορεί να γίνει...Ποτέ δεν ξέρεις!! Εικόνες απόλυτης καταστροφής κατακλύζουν το μυαλό μου. Η οικογένειά μου είναι σε ένα φλεγόμενο κτίριο και κινδυνέυει. Γίνεται απόβαση εξωγήινων. Παγκόσμιος πόλεμος. Πυρηνικό ολοκαύτωμα. Φαντάζομαι ότι τους σώζω για να ηρεμήσω (επιβεβαιωμένο σύνδρομο του σωτήρα). Αν ήταν στο χέρι μου θα τους έβαζα σε ένα δωμάτιο να κοιμηθούν και θα καθόμουν από πάνω σαν τον κέρβερο με δέκα κούπες καφέ. Μετά από λίγο μου περνάει. Στα εξτρίμ "κάτι κακό θα γίνει" (εντάξει, 1-2 φορές το χρόνο βαριά) παίρνω και νυχτιάτικα τηλέφωνα για να δω ότι όλοι είναι ασφαλείς. Τελικά όμως γίνεται κάτι; Ναι, γίνονται μαύροι κύκλοι..

3. Ιεροτελεστία

Τα πάντα εν σοφία εποίησα. Τον τρόπο που φτιάνω τον καφέ, που βάζω πρώτα το νερό στο μπρίκι, μετά καφέ στο μηχάνημα, μετά πιάνω την κούπα, αφού γίνει ο καφές την ζάχαρη, το γάλα τελευταίο. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει με άλλη σειρά. Διαταράσσεται η συμπαντική ισορροπία. Το ίδιο και με το πλύσιμο των πιάτων (κατά σειρά : πιάτα-μπωλ-ποτήρια-πηρούνια-κατσαρολικά), το άπλωμα των ρούχων (βρακιά-κάλτσες-πετσέτες-ρούχα-σεντόνια).
Δεν έχω πρόβλημα να κάνουν οι άλλοι μπροστά μου ότι γουστάρουν. Εννοείται βέβαια ότι εγώ θα δείξω μια φορά τον "σωστό τρόπο", αλλά ως εκεί.

4. Όχι παπούτσια στο σπίτι

Τα παπούτσια στην είσοδο. Δεν με νοιάζει τι κάλτσες φοράς. Ας έχουν και τρυπούλες. Ειδικά στο μεγάλο νύχι το βρίσκω έως και χαριτωμένο. Πραγματικά, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου έκατσε αυτό το σκάλωμα με τα παπούτσια. Αν το αναλογιστεί πάντως κανείς, το να κυκλοφορείς με παπούτσια στο σπίτι είναι σαν καθαρίζεις τους δρόμους με τα χέρια σου και μετά να πιάνεις όλα σου τα πράγματα. Ας πούμε ότι ξεντύνεσαι και σου πέφτει η μπλούζα κάτω. Τί θα κάνεις; Θα την βάλεις στον κλίβανο; Όχι φυσικά. Δεν συνέβη και τίποτα. Πάρε τώρα την μπλούζα σου και ρίξτην δίπλα στον βρομερό σκουπιδοτενεκέ μπροστά από τον Κάβουρα στα Εξάρχεια. Άστην πέντε λεπτάκια να ποτίσει βρομίλα. Πάμε παρακάτω. Λίγο πίσω από την Κάννιγγος κοιμάται ένας άστεγος. Άσε την μπλούζα στη γωνία. Εκεί είναι το ουρητήριο του. Στο δρόμο προς το σπίτι πέρνα πίσω από το κλειστό περίπτερο της Πατησίων. Άσε την μπλούζα σου και κάνε ένα μικρό διάλειμα για να μετρήσεις τα προφυλακτικά από την χθεσινοβραδυνή πιάτσα. Πες μου τώρα, θα ξαναφόραγες αυτή την μπλούζα; Θα την πέταγες στην στοίβα με τα άλλα ρούχα; Λογικά όχι. Να όμως τι πατάνε τα παπούτσια μας κάθε μέρα. Και το φέρνουν στο σπίτι. Εκεί που πέφτουν τα γυαλιά, το τηλεκτοντρόλ, το κινητό, τα ρούχα.
Οι δικοί μου άνθρωποι πλεόν το έχουν μάθει το σύστημα και αφήνουν τα παπούτσια τους στην πόρτα. Αλλά και στις νέες γνωριμίες καθόλου δεν διστάζω να το ζητήσω. Συνήθεια είναι.

5. Άντε

Ναι, έχω κόλλημα με το άντε..! Είναι λέξη ταμπού. Μου λένε άντε και τσιτώνω. Όλα τα άντε included. Φιλικά και μη. Άντε φύγε. Άντε πάμε. Άντε γεια. Άντε σκέτο. Τώρα που τα καταγράφω μου φαίνεται πως δεν είμαι και τόσο άνετο άτομο όσο νόμιζα..Ίσως πρέπει να βγαίνω με οδηγίες χρήσης.

6. Βασανιστήρια (!)

Το πρώτο θύμα ήταν η αδερφή μου. Πέντε χρόνια μικρότερη, ιδανικός στόχος. Ξύπνημα με τσιμπιές, μπουγέλωμα στο άσχετο. Φαινομενικά αθώα παιχνίδια που κατέληγαν σε βασανιστήρια. Ο γιατρός πχ περιελάμβανε ενέσεις με μυτερά μολύβια, χτήπημα με αντικείμενα στο γόνατο για να δούμε τι παίζει από αντανακλαστικά και άμα υπήρχε σοβαρό ιατρικό πρόβλημα, μουμιοποίηση. Που σημαίνει τύλιγα την αδερφή μου με 2-3 σεντόνια από την κορφή ως τα νύχια και την άφηνα έτσι για καμιά ώρα.
Όχι, καθόλου δεν το έκοψα έκτοτε. Αν εξαιρέσουμε φυσικά την μουμιοποίηση όλα τα άλλα συνεχίζονται. Και το τσίμπημα, και το μπουγέλωμα, και οι υποτίθεται αστείες ξυλιές στο άσχετο. Και στην αδερφή μου, και ω ναι, στον εκάστοτε γκόμενο..Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι είναι ο εξαιρετικά ιδιαίτερος τρόπος που έχω να εκφράζω την αγάπη μου. Love hurts αχάριστα άτομα!!!

7. Ο κόσμος των νεκρών

Το χειρότερο μακράν. Προειδοποιώ. Βασικά δεν ξέρω πώς σβήνεσαι από αναγνώστης, αλλά άμα διαβάσετε αυτό πολλοί θα το ψάξετε. Να μου το πείτε και μένα.
Να πως έχει το πράγμα...Οι νεκροί μας αγαπάνε. Δεν είναι τρομαχτικοί. Ούτε οι ψυχές τους ούτε οι σκελετοί τους. Είναι απλά κόκκαλα. Οι νεκροί δεν έχουν τίποτε κακό. Και τα νεκροταφεία είναι ήρεμα μέρη που μπορείς να κάτσεις με τον καφέ σου και να κάνεις και ένα τσιγάρο. Μπορείς να πεις τα προβλήματά σου στον νεκρό παππού σου. Αν μη τι άλλο έχεις εξασφαλίσει την σιωπή του. Ή και όχι...Ποτέ δεν ξέρεις!!!

Αυτά ήταν. Και τώρα πάω να συνεχίσω την κανονική ζωή. Πάω να απλώσω τα ρούχα με τη σωστή σειρά. Μετά θα πω καμιά κουβέντα στην γριά με το αλτσχάιμερ. Αρκεί να μην μου πει άντε. Το βράδυ μπορεί να βασανίσω τον γκόμενό μου. Κι αν δεν βγάλει τα παπούτσια στην είσοδο ή κάνει καμιά μαλακία, όλα στον νεκρό παππού μου!!!!

Καλό απόγευμα. Υγιαίνετε.